ماجرای زنی که با ملحفه به شهرت جهانی رسید

به گزارش خبرگزاری تیکسر، «جنی جوزف» نه مدل بود و نه بازیگر. او هیچوقت ژستی حرفه ای مقابل دوربین نگرفته بود و بعد از آن روز به خصوص نیز دیگر هرگز چنین کاری نکرد؛ با این حال این زن بریتانیایی اکنون به یکی از نمادین ترین چهره های فیلم معاصر تبدیل شده است.

ماجرا از اوایل دهه نود میلادی آغاز می شود؛ زمانی که کلمبیا پیکچرز خواست لوگوی معروف خود را به روز رسانی کند. این لوگو زنی با مشعلی در دست مانند مجسمه آزادی را نشان می داد که از سال 1928 بدین سو در ابتدای تمامی فیلم های محصول این استودیو ظاهر می شد.

به گزارش یورونیوز، در نسخه های اولیه، این لوگو شامل یک سرباز زن رومی می شد که سپری را در دست چپ نگه داشته است. این لوگو سپس از سال 1928 به بعد به زنی با پرچمی پیچیده شده و مشعلی در دست به روز شد. در طی چندین دهه بعد کلمبیا پیکچرز نسخه های مختلفی از این لوگو را، با الهام از بازیگران زن از جمله اولین ونبل (که صداپیشگی پری آبی را در فیلم پینوکیو بر عهده داشت) و جین بارتولومیو (که برای تصویر خود تنها 25 دلار دستمزد دریافت کرد)، ساخت و استفاده کرد.

اولین ونبل، بازیگر آمریکایی که تصویرش الهام بخش لوگوی اولیه کلمبیا پیکچرز شد

این شرکت برای به روز رسانی لوگوی خود در ابتدای دهه 90 میلادی تصمیم گرفت از هنرمند مشهوری به نام مایکل دیس، که نقاشی هایش از چهره های مشهوری چون آبراهام لینکلن و مرلین مونرو در موزه های سراسر جهان به نمایش درآمده است، استفاده کند.

وقتی استودیو با دیس تماس گرفت تا نسخه ای مدرن از «دوشیزه آزادی» را نقاشی کند، او می دانست که به یک عکاس استثنایی نیاز دارد تا بتواند از عکس هایش به عنوان مرجع و منبع الهام استفاده کند. این زمانی بود که او عکاسی به نام کتی اندرسون را به خدمت گرفت.

کتی اندرسون، عکاس برنده جایزه پولیتزر، در این خصوص می گوید: «در طول آن سال ها من عکس های مرجع زیادی، جهت جلد کتاب و همینطور پرتره های سفارشی، برای مایکل گرفته بودم. بنابراین وقتی که در مورد عکسبرداری برای چنین پروژه ای با من تماس گرفت بلافاصله پاسخ مثبت دادم.»

اما چه کسی برای مدل چنین پروژه ای می توانست به او کمک کند؟ خانم اندرسون می گوید در آن هنگام به عنوان عکاس برای روزنامه محلی «تایمز پیکایون» کار می کرد و وقتی که موعد جستجوی مدل ها فرا رسید، مایکل دیس نتوانسته بود مدل دلخواهش را پیدا کند.

در این وضعیت اندرسون به یکی از همکارانش به نام جنی جوزف، که در آن زمان 28 ساله بود و به عنوان گرافیست نشریه کار می کرد، پیشنهاد کرد که اگر می خواهد می تواند به عنوان مدل جلوی دوربین قرار گیرد. او برای اولین بار در عمرش موافقت کرد که در وقت استراحت ناهار به اندرسون کمک کند.

کتی اندرسون درباره این تجربه می گوید: «بعد از اینکه میز ناهارخوری ام را از سر راه برداشتم و اتاق نشیمن آپارتمانم را به استودیو تبدیل کردم، یک پس زمینه خاکستری خالدار درست کردم. چند جعبه را روی زمین گذاشتم تا پارچه ها چین پیدا کنند. معلوم شد که او برای چنین نقشی عالی بود.»

او سپس با نورپردازی ملایم صحنه را آماده کرد در حالی که مایکل دیس هم در آن صحنه حضور داشت. خانم اندرسون اضافه می کند: ««لامپ به طور مبهمی شبیه یک مشعل بود. همه چیز به دقت سرجای خود قرار گرفته بود و ما چند ساعت عکاسی مملو از سرگرمی و خلاقیت را شروع کردیم.»

خانم جوزف پیشتر در سال 2012 در یک مصاحبه درباره آن روز گفته است: «آنها یک ملحفه دور من پیچیدند و من یک چراغ رومیزی کوچک معمولی را در دست گرفتم و نگه داشتم.»

کتی اندرسون اضافه می کند: «هنگامی که کار می کردیم جنی خیلی مودبانه و با لهجه زیبای بریتانیایی اش پرسید اشکالی ندارد بنشینم؟ و روی لبه نشست. اینجا تازه متوجه شدم که او باردار است.»

جوزف هنگام یادآوری این خاطره با خنده می گوید: «حالا دخترم می تواند ادعا کند که او هم آنجا بوده است… آدم هرگز نمی داند که راه ها چگونه تلاقی می کنند و چه چیزی قرار است در انتظارمان باشد.»

مایکل دیس از این تصاویر به عنوان الهام برای نقاشی نسخه 1992 استودیو استفاده کرد، هرچند خودش می گوید نه خودش و نه کتی اندرسون فکر نمی کرده اند که این لوگو راه خودش را به صفحه نقره ای باز کند.

او در این باره می گوید: «وقتی برای اولین بار دیدم که لوگو روی پرده سینما ظاهر شد، شگفت زده شدم. دیدن تصویری که در صفحه بزرگ جان می گیرد سوریال به نظر می رسید و بعد از مدتی هم این لوگو برای خودش زندگی تازه ای پیدا کرد که من را کاملا شگفت زده کرد. ده ها سال از ساخت آن می گذرد و مردم هنوز مجذوب این تصویر هستند.»

کتی اندرسون که رابطه دوستی اش را با جوزف حفظ کرده است در این باره می گوید بعد از این همه سال «هم من و هم جنی جوزف از توجهی که به این لوگو می شود سرگرم می شویم. هیچکدام مان انتظار چنین چیزی را نداشتیم. جنی گهگاه برای من تصاویر خنده داری را می فرستد که مردم از روی آن لوگو ساخته اند.»

او که مادر دو فرزند است اضافه می کند: «وقتی بچه هایم فهمیدند که من عکس اصلی لوگو را گرفته ام گفتند که من باحال هستم. این چیزی است که برایم بسیار باارزش است.»

جوزف دیگر هرگز به عنوان مدل جلوی دوربین قرار نگرفت، هرچند لوگویی که با الهام از تصویر او ساخته شده است امروز نیز پس از 30 سال همچنان در سالن های سینما و در ابتدای فیلم های استودیوی کلمبیا پیکچرز به نمایش درمی آید.

245245