«شهر هزار موشک» چگونه مقاومت کرد؟

وقتی صدام و سایر دشمنان به میهن حمله و تنِ وطن را مجروح کردند جوانان صف به صف در مقابل دشمن ایستادند تا خونشان مرهمی بر پیکر مام میهن باشد. آنجا بود که ثابت شد جنس «وطن» از «تن» است و هردو به یک میزان عزیزند؛ چه بسا وطن را که «مام میهن» هم می نامیم گرامی تر. برای همین خراش و آسیب به هر یک دیگری را می آزارد.

به گزارش تیکسر، همزمان با آغاز جنگ تحمیلی مردم استان خوزستان با تمام وجود در خط مقدم جبهه حضور داشتند و دربسیاری از شهرها حتی حاضر به ترک خانه خویش نشدند، «دزفول» عنوان یکی از شهرهای خوزستان است که نامش در صدر فهرست موشکبارن شهرها توسط صدام بود.

 رژیم بعثی عراق، هر بار که در رویارویی مستقیم با رزمندگان در میادین نبرد، شکست می خورد برای جبران ضعف ها و همچنین اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران، شهرها و مناطق مسکونی را موشکباران و بمباران می کرد و در همین راستا، در روز 28 آذر 1361، دزفول برای چندمین بار هدف یورش بی رحمانه موشکی رژیم بعث عراق قرار گرفت. اگرچه قبل از این جنایت، هواپیماهای عراقی بارها شهرهای ایران را بمباران کرده بودند، اما حمله به دزفول، نخستین حمله در ابعاد گسترده به وسیله موشک های زمین به زمین بود.

این تاکتیک، یک تاکتیک مرسوم در هر جنگی محسوب می شود. یعنی فشار غیرمستقیم به طرف مقابل برای عقب نشینی از مواضع سیاسی و دفاعی. اما صدام با همه ادعایش هیچگاه نتوانست بفهمد که دفاع ملت ایران نه تنها با سایر جنگ ها تفاوت دارد بلکه مردمی هم که در مقابلش ایستاده است، یک مردم انقلابی با پیشینه دینی و اسلامی است که راهبری مدبر، آنها را هدایت می کند.

بر همین اساس رژیم بعث عراق در مدت هشت سال جنگ، 176 موشک غول پیکر «فراگ 7» و «اسکاد» به شهر دزفول شلیک کرد. هواپیماهای دشمن 489 بمب و راکت بر سر مردم بی دفاع شهر فرو ریختند و آتشبارهای عراق با شلیک 5821 گلوله توپ نقاط مختلف شهر را ویران کرد. دزفول چه از سوی ایرانی ها «شهر هزار موشک» نام بگیرد یا چه از سوی عراقی ها به نام «بلد الصواریخ» نامگذاری شود، مهم نیست؛ مهم این است که مقاومت با گوشت و پوست ایرانی ها عجین شده است.نماز جمعه دزفول با امامت آیت الله قاضی حتی یک هفته نیز قطع نشد.

دشمن تمام تلاش خود را می کرد تا شهر دزفول را از سکنه خالی کند تا رزمندگان روحیه خود را از دست دهند اما با وجود  اصابت 176 موشک و هزاران راکت و بمباران های شدید به دزفول، نتوانستند به این هدف خود برسند.

مواجهه مردم دزفول در برابر حملات موشکی دشمن به دو گونه انجام می شد؛ یک عده اتاق ی آماده در خانه اقوامشان در روستاهای مجاور شهر داشتند که هنگام حمله دشمن به صورت موقت آنجا می رفتند و سپس دوباره به شهر برمی گشتند. برخورد دوم مردم، استفاده از زیرزمین هایی به نام «شوادان» بود که پیشتر در شهرهای دزفول و شوشتر مورد استفاده قرار می گرفتند.

به دلیل زمین سنگی این دو شهر، این زیرزمین ها به شکل خیلی محکم و پابرجا ساخته می شدند. وقتی بمباران شهر توسط دشمن شدت گرفت، نهضت ساخت شوادان در دزفول بسیار رونق گرفت. بسیج این قضیه را ترویج می کرد و مردم هم با آن همراهی می کردند. شما ببینید این زیرزمین ها آنقدر محکم بودند که حتی موشک های 12 متری تنها نمی توانستند آن را به کلی ویران کنند. در کنار این عوامل، نهضت هایی در شهر رواج یافت که به شکل سخت افزاری کمک حال مردم برای بقا در شهر بودند. مثل نهضت بازسازی خانه های ویران شده بر اثر بمباران دشمن. یا موارد و مسایل دیگر که همگی آنها از روح مقاوم و با ایمان مردم این شهر نشیت می گرفت.

جنایت های رژیم بعث عراق در جنگ تحمیلی در بمباران و موشکباران شهرهای ایران در حالی رخ می داد که مجامع به اصطلاح جهانی هیچگونه واکنشی نشان نمی دادند و شکایت های ایران از این مجامع هم همیشه بی پاسخ می ماند. ایران در حالی شاهد قربانی شدن مردم غیرنظامی و زیر ساخت های شهری خود توسط رژیم بعث عراق بود که می توانست مقابله به مثل کند اما با تاکید بر آموزه های اسلامی هیچگاه نخواست شاهد کشته شدن افراد غیرنظامی دشمن در شهرها باشد و حتی پیش از هدف گرفتن زیرساخت ها و محل های نظامی، ساکنان شهر و منطقه مورد نظر را آگاه می ساخت تا خسارت انسانی احتمالی به حداقل ممکن برسد و این شیوه را تا پایان جنگ تحمیلی ادامه داد.

پایان خبر تیکسر