عباس جمشیدی فر : جواد عزتی سختگیر است

آفتاب نیوز :

عباس جمشیدی فر جزو پرکارترین بازیگران در جشنواره 42 با 3فیلم بود. این بازیگریکی از نقش های اصلی را در «تمساح خونی» به کارگردانی جواد عزتی بازی کرد؛ فیلمی که در اکران نوروزی با فاصله زیاد توانست جزو پرفروش ها باشد. «شه سوار» و «باغ کیانوش» 2فیلم دیگری هستند که جمشیدی فر در آن ها بازی کرده است.

جمشیدی فر از پیشینه دوستی و همکاری اش با جواد عزتی می گوید و اینکه دوستی آن ها به 25سال قبل برمی گردد. جمشیدی فر بازیگری است که او را به واسطه نقش های طنزش می شناسند، اما او نقش های جدی هم بازی کرده؛ حضورش در «تمساح خونی» نخستین تجربه ای است که با جواد عزتی در مقام کارگردان سینما داشته و خودش می گوید: در چند تیاتر که عزتی کارگردانی کرده بازی کرده است. این بازیگر تیاتر و تلویزیون، کار سینمایی خود را با «دیوار» محمدعلی طالبی شروع کرد. بعد ها مقابل دوربین مسعود اطیابی با فیلم «خروس جنگی» حاضر شد. این بازیگر در سال های اخیر در فیلم هایی، چون «شیشلیک»، «کت چرمی» و «چند می گیری گریه کنی» بازی کرده است. 

با درام اجتماعی «دیوار» در سال1386 به سینما آمدید، ولی در سال های بعد، بیشتر در آثار کمدی ظاهر شدید. این تغییر مسیر چگونه اتفاق افتاد؟

اولین فیلم سینمایی که بازی کردم، فیلم سینمایی «دیوار» به کارگردانی محمدعلی طالبی بود. بازی در سریال های تلویزیونی ام به سال84 برمی گردد و در 3 یا 4 سریالی که در تلویزیون بازی کردم، همه آن ها سریال های طنز و کمدی بودند، اما در تیاتر صرفا حضورم در نقش های کمدی نبود.

سختی های زیادی کشیدم و روز های دشواری را سپری کردم. در برف و باران، گرما و سرما، در دل خیابان ها و پارک ها نمایش اجرا کردم. می توانم بگویم فضای باز و بوستانی در این شهر وجود ندارد که در آن نمایش خیابانی اجرا نکرده باشم.

از سال79 که وارد تیاتر شدم نیمی از نقش هایی که بازی کردم کمدی و نیم دیگر جدی بودند، اما اینکه بعد از بازی در «دیوار» که فیلمی در ژانر اجتماعی بود، تغییر مسیر ایجاد شد که در این تغییر، خودم نقش زیادی نداشتم. آن موقع جوان تر و کم تجربه بودم، قدرت انتخاب آن چنانی نداشتم و بیشتر برای کار هایی که پیشنهاد می شد، انتخاب می شدم. این گونه هم نیست که کار کمدی را دوست نداشته باشم. باید بگویم هم کار کمدی را خیلی دوست دارم و هم به نقش های جدی علاقه مندم. یک بازیگر نمی تواند بگوید کار کمدی یا جدی را دوست دارد، چرا که شغلش بازیگری است و برای این کار، درس خوانده و زحمت کشیده است. به این موضوع هم معتقدم کسی که کمدی کار کرده قرار نیست همیشه در نقش های کمدی حاضر شود یا بالعکس.

بعد از تجربه بازی در «دیوار» در کار های کمدی زیادی حضور داشتم؛ ازجمله تجربه بعدی ام بازی در «خروس جنگی» بود و بعد ها در سریال «بزنگاه» رضا عطاران و دیگر سریال های کمدی بازی کردم. راستش از این ماجرا رنج می بردم که چرا همیشه کمدی بازی می کنم. بعد ها دوباره توسط محمدحسین مهدویان یک کار جدی انجام دادیم و سپس تجربه بازی در سریال «یاغی» و … شکل گرفت. باید بگویم جفت ژانر ها را دوست دارم و هر کدام از آن ها جایگاه خاص خودشان را دارند. در حال حاضر هم با این سن و تجربیاتی که داشته و دارم، ترجیحم این است که تعادل را میان بازی در کار های طنز و جدی ایجاد کنم.

در حال حاضر «تمساح خونی» را روی پرده دارید؛ کار با جواد عزتی به عنوان کارگردان چطور بود؟

برای من کار کردن با جواد عزتی همیشه دوست داشتنی است؛ چه در کنارش همبازی باشم یا اینکه او کارگردان کار باشد؛ در هر دو حالت کار کردن با جواد عزتی برایم جذاب است. شناخت و پیشینه ای که از عزتی دارم و تجربیاتی که کسب کردم برایم منحصر به فرد است. «تمساح خونی» نخستین کاری نبود که جواد عزتی کارگردانی کرده، بلکه نخستین فیلم سینمایی اش است، اما باید بگویم در مقام کارگردان قبل تر 4نمایش کارگردانی کرده و نخستین بازی حرفه ای من، سال79 در نمایش عزتی بود که اتفاقا جایزه اول بازیگری را در تیاتر فجر گرفتم. به عنوان بازیگر همیشه نوع نگاه و کارگردانی جواد عزتی را دوست داشتم.

شیوه کارگردانی عزتی در «تمساح خونی» به عنوان نخستین کار سینمایی اش چگونه بود؟

با تمام تعریف هایی که از عزتی کردم باید بگویم او کارگردان کاملا سختگیری است. بداخلاق نیست، ولی کارگردانی است که همیشه به تمام صحنه هایی که طراحی می کند، پایبند است. حتی برای بازیگری هم طراحی می کند و وقتی بار ها یک صحنه را تمرین می کنیم و به یک درصد نهایی برای فیلمبرداری می رسیم در آخرین لحظه عزتی همه چیز را از نو به شکل دیگری می خواهد. او کارگردانی است که لزوما به یک صحنه طراحی شده که جزییاتش را درآورده است، بسنده نمی کند. مدام در حال مقایسه طرح هاست تا بهترینش را انتخاب کند. عادتش این است که از زوایای دیگر به آن صحنه و میزانسنی که طراحی کرده، نگاه کند. کارگردانی است که تجربه کردن را دوست دارد.

باتوجه به اینکه عزتی بازیگر است، آیا سر کار، صحنه ها را برای شما بازی می کرد؟

تقریبا در 25سالی که با جواد عزتی کار می کنم، چه موقعی که همبازی بودیم و چه در مواقعی که کارگردانی کار را برعهده داشته، ندیدم به جای کسی بازی کند. به جای بازیگر، متن را می خواند و آکسان هایی را که بازیگر اشتباه می کند، به بازیگر می گوید، ولی این ربطی به بازیگر بودن یا نبودنش ندارد. نکته دیگری که باید بگویم این است که او کارگردانی است که آنقدر جزییات را دقیق تعریف می کند که احتیاجی به بازی کردن خودش نیست.

به نظر شما «تمساح خونی» یک کمدی سیاه است؟

تعریف های زیادی درباره کمدی داریم، اصولا به نظرم کمدی، سیاه است. در هر اثر کمدی که عمیق نگاه می کنیم یک غم به شدت عظیمی نهفته است؛ حتی کمدی چارلی چاپلین را وقتی نگاه می کنیم در راستای یک اتفاق به شدت غم انگیز، این فیلم کمدی شکل می گیرد. ما با آن می خندیم، اما وقتی عمیق نگاهش می کنیم، غصه می خوریم و غمگین می شویم. اصولا وقتی کمدی شکل می گیرد که بخواهیم یک معضل اجتماعی یا یک اتفاق روز جامعه را به صورت خنده دار و کمدی در یک موقعیت کمیک نشان دهیم. در این صورت تماشاگر با آن راحت تر ارتباط برقرار می کند و معضل را راحت تر می بیند. درباره «تمساح خونی» هم نمی توانم بر مبنای نگاه خودم که توضیح دادم، بگویم «کمدی سیاه» است. این فیلم یک کمدی جذابی است که تجربه افرادی را نشان می دهد که به غلط یا درست انجام داده اند و آن را بازگو می کنند. شکل و شمایل «تمساح خونی» با شکل و شمایل کمدی های دیگر متفاوت تر است. ما این شکل کمدی را در سینمای ایران خیلی کم داشتیم.

«تمساح خونی» را می شود در امتداد تجربه های شما در فیلم های «شیشلیک» و «کت چرمی» قرار داد؟

همانطور که گفتم «تمساح خونی» نمونه متفاوتی در کمدی هایی است که ساخته شده. بازی در همه این فیلم ها تجربه ای است که با یکدیگر متفاوت است. به نظرم «شیشلیک» در یک ژانر خاص کمدی خیلی تلخ قرار دارد و «کت چرمی» یک تراژدی اجتماعی متفاوت است. 

در روندی که خیلی ها به کندی جلو می روند و به نظرم بد نیست، گاهی افراد بر مبنای نگاه و سلیقه خودشان باصبر و کندی اثری را خلق می کنند که کندی شریفی است. آقای عزتی، چون همیشه شریف فکر می کند، براین اساس درکار هایی که با آقای عزتی داشتم، همینطور بوده و اجازه نمی دادند منِ بازیگر، شوخی ای انجام دهم که خوب نباشد. این نگاه اوست و قابل احترام است.