چرا همه فکر می کنند همیشه حق با آنهاست؟

به گزارش تیکسر احتمالاً تا کنون شاهد صحنه هایی بودید که همۀ افراد درگیر فکر می کردند حق با آنهاست و به همین دلیل نیز بحث ها و کشمکش ها به جایی نرسیده است.

یورونیوز در گزارشی نوشت: بر اساس یک مطالعه روانشناسی جدید این وضعیت ناشی از پدیده ای است که «توهم کفایت اطلاعات» نام دارد و در چهارچوب آن افراد معتقدند که «تمام اطلاعات لازم» را برای اتخاذ موضع یا بیان یک استدلال دارند؛ حتی زمانی که واقعا چنین اطلاعاتی ندارند.

درک واقعیت چیزها توسط انسان ها بستگی به نوع سوگیری آنها دارد که باعث می شود مرز میان پیش فرض ها و تفکرات ما درباره هر چیز و «واقعیت» آن چیز محو شود.

روان شناسان پیش از این نیز می دانستند که افراد بطور پیش فرض اعتقاداتی دارند که این اعتقادات بر دیدگاه های شخصی و ذهنی شان از درک عینی واقعیات تاثیر می گذارد و همین باورها و دیدگاه ها نیز «اجماع» را تشکیل می دهند.

این پدیده که به «واقع گرایی ساده لوحانه» معروف است زمانی که با دیدگاه متفاوتی روبرو شویم می تواند باعث بروز مسائلی شود.

برخورد با «واقع گرایی ساده لوحانه» آسان است؛ زیرا اگر با یک واقعیت عینی موافق نباشند (مثلا حق سقط جنین مناقشه اسرائیل و فلسطین یا تغییرات آب و هوایی) می توان به راحتی نظرات آنها را رد کرد زیرا آنها خواسته یا ناخواسته بر اطلاعات نادرستی تکیه کردند.

اما اکنون پژوهشگران در دانشگاه استنفورد و دانشگاه جان هاپکینز از سوگیری دیگری سخن می گویند که «توهم کفایت اطلاعات» نامیده اند.

این سوگیری جدید باعث می شود افراد تصور کنند که «اطلاعات کافی» برای درک یک موقعیت و تصمیم گیری درست درباره آن را دارند؛ آنهم در حالی که هیچ راهی وجود ندارد تا به آنها نشان داد که «نمی دانند».

پژوهشگران در این مطالعه توضیح می دهند: «از سقراط تا رامسفلد مردم اغلب اذعان می کنند که چیزهای زیادی وجود دارد که نمی دانند از جمله درباره “ناشناخته ها شناخته نشده”. اما بر خلاف آنچه در “واقع گرایی ساده لوحانه” دیده می شود که درباره واقعیت عینی سخن می گویند در پدیده “توهم کفایت اطلاعات” مردم فکر می کنند که می توانند ناشناخته های شناخته نشده را نیز توضیح دهند.»

این کار باعث می شود که افراد با فرض اینکه «تمام اطلاعات مورد نیاز را دارند» با اطمینان در جامعه نظرات خود را شکل دهند و ارزش ها و رفتارها را تقویت کنند بدون اینکه از خود بپرسند که چقدر «نمی دانند».

این تیم در گزارش خود می افزاید: «بطور مثال هنگامی که یک خودرو در خیابان متوقف می شود رانندگان بسیاری از خودروهایی که پشت آن قرار دارند ناراحت می شوند و شروع به بوق زدن می کنند. زیرا فکر می کنند که اطلاعات کافی برای توجیه بوغ زدن خود را دارند. با این حال بعد از لحظاتی هنگامی که مادری به همراه کالسکه کودکش مقابل چشمان این رانندگان عصبانی در عرض خیابان دیده می شود آنگاه مشخص می شود که آنها فاقد اطلاعات مهمی هستند که راننده اولین خودرو داشته است.»

اگرچه این مثال پیش پا افتاده به نظر می رسد اما بیانگر پدیده ای است که می تواند پیامدهایی برای موقعیت های جدی تر مثلا در موضوعات سیاسی یا روابط شخصی داشته باشد.

برای نشان دادن این تعصب خاص و تفاوت آن با واقع گرایی ساده لوحانه تیم تحقیق به بررسی عملکرد ۱۲۶۱ کابر آمریکایی از مسیر پلتفرم آنلاین Prolific پرداخت.

شرکت کنندگان در این تحقیق مقاله ای را درباره کمبود آب در یک مدرسه خیالی خواندند. با این تفاوت که شرکت کنندگان در گروه اول بخشی از مقاله را خواندند که درباره «دلایل ادغام این مدرسه با مدرسه ای دیگر» سخن می گفت و اعضای گروه دوم بخشی را که فقط در این باره استدلال کرده بود که «چرا این مدرسه نباید ادغام شود» و به یافتن راه حل هایی برای این مسئله امیدوار بود.

یک «گروه کنترل» هم وجود داشت که همه بخش های این مقاله را بطور کامل خواند؛ هم استدلالات درباه ضرورت ادغام آن در دیگر مدارس و هم استدلالات درباره اهمیت عدم ادغام آن.

تیم پژوهش دریافت که اکثر افراد در هر دو گروه یک و دو (طرفدار ادغام یا طرفدار جدایی) معتقد بودند که «اطلاعات کافی» برای تصمیم گیری درباره آینده مدرسه دارند.

در مقابل تنها حدود ۵۵ درصد از اعضای «گروه کنترل» معتقد بودند که مدرسه باید ادغام شود.

همچنین کسانی که تنها نیمی از اطلاعات را در اختیار داشتند بیش از دیگر مطمئن بودند که دیگر افراد نیز همان توصیه های آنها را خواهند داشت.

تیم پژوهش می نویسد: «این مطالعه نشان داد چگونه افراد (در حالی که حتی نیمی از اطلاعات مربوطه را ندارند یا یک دیدگاه مهم را ندیده اند) نه تنها تصور می کنند اطلاعات کافی را درباره آن موضوع دارند بلکه معتقدند که سطح نسبتاً بالایی از شایستگی را برای ارزیابی دقیق موضوع و اتخاذ تصمیمی منصفانه درباره آن را نیز دارند.

البته این تحقیق همچنین نشان داد که برخی از شرکت کنندگان پس از آگاهی از نیمه دیگر اطلاعات مایل بودند توصیه های خود را تغییر دهند. به این ترتیب هنگامی که بقیه استدلال ها به این افراد داده شد نظرات آنها شبیه نظرات اعضای «گروه کنترل» شد و حدود ۵۵ درصد طرفدار ادغام و ۴۵ درصد طرفدار جدا ماندن مدرسه شدند.

نتایج این تحقیق نشان داد که به اشتراک گذاری مجموعه ای از اطلاعات ممکن است منجر به توافق بیشتر شود. همچنین نشان داد که با سطح معینی از خودآگاهی می توان بر «توهم کفایت اطلاعات» غلبه کرد.

تیم تحقیق نتیجه گیری کرد: «اگرچه ممکن است مردم ندانند که چه چیزهایی را نمی دانند اما احتمالا همچنان سطحی از خردمندی در میان آنها وجود دارد که به “ناکافی” بودن اطلاعات باور داشته باشند…. بنابراین در دنیایی با قطبی سازی شگفت انگیز و اطلاعات مشکوک این فروتنی و کنجکاوی درباره کمبود اطلاعات ممکن است به ما کمک کند تا قبل از قضاوت دیگران دیدگاه دیگران را بهتر در نظر بگیریم.»

۴۷۲۳۶