چرا مولانا، چرا اکنون؟ – تیکسر

به گزارش خبرگزاری تیکسر هشتم مهرماه به عنوان روز بزرگداشت مولانا در تقویم رسمی کشورمان ثبت شده است و به همین مناسبت مقاله ای از سیدحسین نصر نویسنده و نظریه پرداز فلسفه درباره مولانا که با عنوان «چرا مولانا چرا اکنون؟» در سال ۱۳۷۶ در مجله گلستان  منتشر شد بازنشر می شود.

بر اساس گزارش تیکسر سیدحسین نصر با طرح این پرسش که چرا به رغم آشنایی روزافزون در غرب با تفکر حکما و عرفای اسلامی و سایر ادیان مشرق زمین عنایتی این چنان گسترده نسبت به آثار مولانا در آمریکا و اروپا دیده می شود تا حدی که کتب اشعار مولانا به زبان انگلیسی بیش از هر شاعر انگلیسی زبان که خود از لحاظ شعر و شاعری بسیار غنی است فروش می رود؟ نوشته است: «هستند دیگران که لطائف معرفت را بیان داشته و به حل مشکل ترین مسائل فلسفی و کلامی پرداخته اند. هستند آنانکه با زبان ساده و به صورت داستان رموز حیات آدمی و سر خلقت را عریان ساخته اند. هستند آنانکه قدم از عالم صورت برداشته و به عالم معنی پیوسته اند و با تساهل و تسامح به عقاید و آرمان های دیگران روی آورده اند. هستند آنانکه که گوهر هستی آدمی را پرداخته و بزرگی حقیقت انسان بودن را در لوای حقیقت متعالی پروردگار نمایان ساخته اند. هستند آنانکه معانی باطنی وحی و بُعد درونی نبوت و ولایت و رسالت را آشکار ساخته اند و در دامن فرهنگ اسلامی ایران هستند بزرگانی که ظریفت ترین اندیشه های فلسفی و عرفانی را در قالب اشعار دلپذیر عرضه داشته و لباس جمال بر تن گفتار خود پیرامون حقیقت پوشانیده اند. ولی کیست که همه این خصائل را باهم آمیخته و با عشق به معبود عجین ساخته و راه برای وصول به خانه معشوق را اینچنان استوار ساخته باشد مگر ملای روم این صاحب نفس قدسی که هنوز گفتارش قلب را دگرگون می سازد و برکت وجودش راهنمای طالبان حقیقت است.

مولانا پیام آور آشتی است میان رنگ هایی که اسیر محدویت های عالم صورت اند و سخنوری است در جست وجوی اعتلای آدمی. بشر دوستی که هیچگاه امتیاز بین بشر دوستی و بشرپرستی را فراموش نکرده و همواره یادآور شده است که بشر دوستی راستین باید به ضرورت مبتنی بر خدامحوری باشد. بشر غربی پنج قرن است که بشر را جایگزین خداوند ساخته و اکنون باید با عواقب این گناه بزرگ به صورت بحران های هولناک که هستی خاکیان را تهدید می کند مواجه شود. مولانا حامل پیامی است مبتنی بر بشر دوستی در جهانی که در آن بُعد متعالی همواره در مرکز جهان بینی او قرار دارد و همین خصلت است که جویندگان جهان معاصر را به سوی او می کشاند.

در جهانی که عشق و محبت از آن رخت بربسته مولانا سفیر عالم عشق است و کلام او سفیر سیمرغ ساکن در کوه قافی که از آن آب رحمت بر جویبارهای دنیای خاکی ساری می شود. در عالمی که آغشته با زشتی است و در آن زیبایی به صورت تجمل درآمده است مولانا بیان کننده اهمیت بنیادین زیبائیست و اوست که در زیبایی تجلی حُسن یار می بیند و ما را یادآور می شود که خداوند زیباست و دوست دارد زیبایی را. هر تجربه از زیبایی برای او دری است به سوی جمال مطلق و یادآورنده آتش عشقش که در می فتاده.

مولانا فقیه بود و حکیم عالم به تمام دانش های روز خود از نجوم گرفته تا فلسفه ولی بیش از همه مولانا عارف اسرار الهی بود و عاشق سوخته حقیقی که خام را پخته سازد و پخته را سوخته.

 با توجه به بحران عمیق و بی سابقه امروز جامعه غربی و به صورت روزافزون سایر جوامع بشری را در بر گرفته و با وقوف به این حقیقت که بشر متجدد با شتابی هرچه بیشتر به نام آزادی به قعر تاریکی اعماق اسفل روان و حتی به ظلمت نیستی در حال سقوط است می توان به آسانی جواب سؤال چرا اکنون را مورد توجه قرار داد و ضرورت بازگشت به اندیشه و افکار مولانا را مطرح کرد. الحق که سخنان این مفسر عالم غیب و شاهد عشقی که هم افلاطون است و هم جالینوس هم طبیب روح و عقل است و هم روان و جان راهی است برای نجات از ورطه هلاکت و نیستی و چراغی است به سوی آسمان نامتنهای عالم درون و نردبانی برای صعود به پشت بام جهان هستی.»

۵۷۵۷