در قاب آخر، جایی برای ایستادن نبود

به گزارش تیکسر عبدالرضا خزایی روزنامه نگار در یادداشتی نوشت: حمیدرضا درجاتی عکاس بود نه راننده. پشت فرمان ننشسته بود. نه هیجان سرعت داشت نه ریسک رقابت. آمده بود که ثبت کند نه اینکه خودش «ثبت» شود. آمده بود دیده ها را روایت کند اما خودش بدل به تلخ ترین روایت امروز شد.

در راند اول مسابقه هنوز پیست گرم نشده بود ماشین ها نفس تازه می کردند اما ناگهان یکی از آن ها از مسیر خارج شد و رفت جایی که نباید خبرنگاری ایستاده باشد.

در پیستی که سال هاست میزبان مسابقات ملی است جایگاه خبرنگار کجاست؟ اصلاً آیا «جایگاهی» تعریف شده؟ یا مثل همیشه خبرنگاران و عکاسان باید خودشان راهی بیابند میان گاردریل ها و پیچ ها؟ بی جلیقه بی آموزش ایمنی بی بیمه بی حق اعتراض.

ایمنی در ورزش ایران به ویژه برای اصحاب رسانه اغلب فقط یک واژه تزئینی ست. در فوتبال گزارشگر کنار زمین حفاظ ندارد؛ در کوهنوردی خبرنگار بدون تجهیزات فنی همراه تیم می شود؛ در اتومبیلرانی عکاس باید کنار پیچِ مرگ ایستاده باشد. آیا در ساختار فدراسیون ها کسی مسئول ایمنی رسانه ها هست؟ کسی برای جان آن ها آیین نامه ای نوشته؟

حمیدرضا رفت. این قاب آخرش بود و ما هنوز نمی دانیم چند «حمیدرضا»ی دیگر باید از قاب بیرون بروند تا «دستورالعمل ایمنی خبرنگاران ورزشی» نوشته شود تا مسئول برگزاری مسابقه بفهمد که خبرنگار فقط یک دوربین به دوش نیست؛ یک جانِ زنده است که باید زنده بماند.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها و شبکه های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن از سوی تیکسر نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان منتشر می شود.

پایان خبر تیکسر