الفبای انسانیت – تیکسر

فرقی نمی کند وسط کلاس درس باشند و پای تخته سیاه یا بیرون از مدرسه و وسط سیلاب. کار معلم ها درس دادن است؛ گاهی الفبا و حساب و گاهی درس انسانیت و هم نوع دوستی.

به گزارش تیکسر، متن یپش رو گفتگوی خراسان با یک آموزگار دهه هفتادی است که دانش آموزانش را برای عبور از سیلاب و رودخانه روی کول خود گذاشت و با واکنش های مثبت مردم مواجه شد:«فرید محمودی» اولین معلمی نیست که درس فداکاری و انسانیت را به دانش آموزانش و همه کسانی که ویدیوی او و عبور دادن دانش آموزان از رودخانه را دیدند دیکته می کند، آخرین معلم هم نخواهد بود اما چون ویدیوی کول کردن دانش آموزانش و بردن آن ها به آن طرف رودخانه در فضای مجازی حس وحال «بنی آدم اعضای یکدیگرند» سعدی صاحب سخن را زنده کرد نتوانستیم از خیر گفت وگو با این آموزگار جوان که هنوز ابتدای راه معلمی است بگذریم. او مدیرآموزگار مدرسه روستای کچوز شهرستان کوهرنگ در استان چهارمحال و بختیاری است و خودش ماجرای ویدیو را در صفحه اش این طور تعریف کرده است ؛موقع تعطیل شدن مدرسه متوجه شدم که دو نفر از دانش آموزانم (زیبا و زینب) به دلیل بارندگی شدیدی که صبح امروز شروع شده بود و باعث بالاآمدن آب رودخانه شد و پل دست سازشان را از بین برد دیگر هیچ راهی برای عبور از رودخانه کوچک روستا برای رسیدن به خانه نداشتند. برای این که این دوتا فرشته کوچک صحیح و سالم برسند آن طرف رودخانه آن ها را به دوش کشیدم و از رودخانه ردشان کردم. شاید روستاهای چهارمحال و بختیاری با لوکیشن های بکر و قاب های زیبای طبیعت بهشت عکاسان باشد اما برای معلمِ چنین مناطقی رسیدن به مدرسه یک پروژه سخت و مردافکن است که برای تمام کردن آن گاهی باید ساعت ها با پای پیاده بروند تا به مقصد برسند یا گاه با گرگر خودشان را به آن طرف رودهای خروشان برسانند تا دانش آموزی از تحصیل باز نماند. در پرونده زندگی سلام امروز با این معلم جوان درباره ویدیویی که از او در فضای مجازی دست به دست شد، گفت وگو کردیم و درباره کلاس و دانش آموزهایش پرسیدیم.

بچه ها وسط رودخانه گیر کرده بودند

فرید اهل شهر چلیچه در چهارمحال و بختیاری است. شهری که بیشتر کسانی که مسافر این استان بودند نامش را شنیدند و یک تیم فعال در فوتبال ساحلی ایران دارد. او 26 ساله و یک دهه هفتادی است و به واسطه بومی بودن منطقه تدریسش را به خوبی می شناسد. از ویدیویی که از او در فضای مجازی پربازدید شده و واکنش های مثبتی داشته است می پرسم و این طور توضیح می دهد که ویدیو را خودش نگرفته. از آقا معلم می خواهم درباره آن روز بگوید و تعریف می کند :«روز دوشنبه 17 اردیبهشت ساعت 12 و 45دقیقه ظهر بود که بچه ها تعطیل شده بودند. هنگام رفتن متوجه شدم که دو نفر از دانش آموزانم داخل رودخانه ای که بین روستاست گیر کرده اند. وقتی رسیدم دیدم دانش آموزم «زیبا» روی یک تکه سنگ گیر کرده است؛ او را از آب بیرون آوردم و به جای امنی بالاتر از رودخانه بردم و بعد هم دانش آموز دیگرم را از رودخانه رد کردم. این اتفاق در روستای کچوز بخش بازفت از شهرستان کوهرنگ بود. خودم هم آن فیلم را نگرفتم. آن روز بازرس اداره یا به قولی راهبر آموزشی آمده بود و وقتی بچه ها گیر کرده بودند از این موضوع فیلم گرفت. بعد از انتشار ویدیو مردم خیلی به من لطف و محبت داشتند. چه در صفحات مجازی چه با تلفن بنده نوازی کردند، پیام ها و واکنش های قشنگ و زیبایی برایم ارسال شد که باعث انگیزه دوچندان من برای تدریس به دانش آموزانم شد.»

مدرسه کانکسی مان 6 دانش آموز دارد  و 4 پایه تحصیلی

تصورتان از یک مدرسه روستایی که معلم برای تدریس در آن باید اول هفته برود و آخر هفته به خانه برگردد چیست؟ از فرید می خواهم درباره مدرسه شان در کچوز و از دانش آموزانش در این روستا بگوید و او این طور مدرسه و کلاس شان را به تصویر می کشد :«مدرسه ما کانکسی است و امسال 6 دانش آموز دارم که در چهار پایه اول، دوم، سوم و ششم درس می خوانند و من همه این ها را همزمان تدریس می کنم. دانش آموزان این مدرسه بیشتر عشایر هستند، بعضی هایشان اول سال تحصیلی می روند و بعضی در روستا ماندگار می شوند ولی مدرسه هر سال 6 دانش آموز را دارد. زیبا دانش آموز کلاس اول،  مهسا کلاس دوم،  آوا و ایمان کلاس سوم و فرشید دانش آموز پایه ششم است. زینب هم دانش آموز با نیازهای ویژه است که یادگیری خوبی دارد و امسال مشکل تکلمش رفع شده است. می خواهم به او کمک کنم تا در سنجش شرکت کند تا اگر می تواند در مدرسه عادی شرکت کند و دیگر پرونده اش نرود مدرسه استثنایی. با دانش آموز کلاس اولی ام به شدت کار کردم طوری که الان می تواند کلمه های کلاس ششم را بخواند و ریاضی را به صورت ذهنی حساب کند. امسال هم اگر خدا بخواهد می خواهم به طور جهشی به کلاس سوم بیاید.»

شنبه ها می روم و چهارشنبه ها برمی گردم

معلمی در بعضی استان ها با توجه به موقعیت جغرافیایی یا آب و هوای آن منطقه سختی های خاص خودش را دارد که معلم باید برای ورود به این شغل همه آن ها را بپذیرد. «فرید محمودی» هنوز اول راه معلمی است. او سال 1397 وارد دانشگاه فرهنگیان و بعد از دانش آموختگی وارد آموزش وپرورش شهرستان کوهرنگ شده است. خودش در این باره می گوید :«2 سال است که به عنوان معلم رسمی در مدرسه درس می دهم و امسال باید برای تدریس به روستای کچوز می آمدم. شهر خودم با جایی که تدریس می کنم حدود 150کیلومتر فاصله دارد اما چون مسیر پرپیچ وخم است و پیچ های زیادی هم دارد بین 2ساعت ونیم تا 3 ساعت طول می کشد تا به روستا برسم. این طور است که شنبه ها می روم و چهارشنبه ها بعد از تمام شدن کلاس به شهر خودم برمی گردم.» البته شاید با خودتان بگویید این ها برای فردی که آموزگاری را انتخاب کرده طبیعی است اما فرید تنها 26 سال دارد و از بین صحبت هایش می توان عمق علاقه اش به دیار خود و فرزندان آن منطقه را فهمید.

شب ها در مدرسه ای که درس می دهم بیتوته می کنم

رفت وبرگشت به مدرسه ای که هر روز باید یک مسیر طولانی را بروید و بیایید خسته کننده است. به همین دلیل بیشتر معلم هایی که مسیرشان تا مدرسه زمان بر و سخت است شب ها در روستا می مانند و آخر هفته به خانه شان برمی گردند. البته شرایط بسته به روستا یا منطقه تدریس متفاوت است. از فرید می خواهم درباره شرایطش در روستا و چالش هایش به عنوان یک معلم جوان بگوید و این طور توضیح می دهد :«من شب ها به شهر خودمان برنمی گردم و در همان مدرسه بیتوته دارم و می خوابم. سال گذشته هم همین طور بود و برای آموزگاری اول هفته می رفتم و چهارشنبه ها برمی گشتم. البته خیلی وقت ها در گردنه چری گیر می افتادم که در بخش بازفت است و از برف گیرترین گردنه های کشور به طوری که بعضی وقت ها ارتفاع برف در گردنه 12متر می شد و معلم نمی توانست یک ماه ونیم برود خانه و در همان روستای محل خدمت ماندگار می شد. البته ما زیاد گیر کردیم و به منطقه عادت کردیم. همین امسال حین رفتن به مدرسه بود که تقریبا 20 سانتی متری برف آمد و ما نزدیک بود از گردنه بیفتیم پایین. خوشبختانه با کمک همکاران توانستیم ماشین را دربیاوریم، زنجیر چرخ بیندازیم و حرکت کنیم.»

یاد گرفته ام که چطور همزمان درس بدهم

چیزهایی را که یک دانش آموز کلاس اولی نمی داند دانش آموز پایه بالاتر می داند و نیازهای یک دانش آموز کلاس ششمی با پایه های پایین تر از خود زمین تا آسمان فرق دارد. از آقا معلم می خواهم توضیح دهد کلاس با 4پایه تحصیلی را چطور اداره می کند و او می گوید:«من خودم در مدرسه ای درس خواندم که هر پایه یک کلاس و معلم جدا داشت ولی حالا تجربه کسب کردم و می دانم چطور کلاسم را مدیریت کنم.می دانم که کلاس اول و دوم را باید چطور درس بدهم یا این که همزمان چطور درس بدهم تا هم کلاس اولی درس یاد بگیرد هم کلاس سومی. مثلا وقتی می خواهم به دانش آموز کلاس ششمی درس جدید بدهم به دانش آموز کلاس سومی می گویم به دوم ها یا اول ها کمک کند تا یک مسیله را حل کنند و هر جایی که مشکل داشتند به خودم بگویند تا برایشان رفع اشکال کنم. البته چالش هایشان با هم فرق دارد. مثلا وقتی سر کلاس می خواهید درس را شروع کنید مجبورید به کلاس اولی بگویید کتاب فارسی ات را باز کن. یک حرف جدید را به او آموزش می دهید و تکرار می کنید تا یاد بگیرد. بعد هم آن حرف را داخل دفتر می نویسید و می گویید از روی این حرف چند خطی بنویس. همزمان که او شروع می کند به نوشتن شما کلاس دوم را درس می دهید و به او تکلیف داخل کلاسی می دهید و شروع می کنید به کارکردن با کلاس سومی و بعد هم ششم.»

سال اول تدریس باید 2 ساعت ونیم  پیاده می رفتم

معلم های این منطقه سختی و مشکلات زیادی دارند. به هرحال بیشتر روستاها پشت رودخانه یا بالادست ساخته شده اند و به همین دلیل رفت وآمد دانش آموزها هم سخت است. آقا معلم با این مقدمه در پاسخ به این که در منطقه شما اتفاقاتی مانند خراب شدن پل دست ساز یا خراب شدن گرگر و گیرافتادن دانش آموزان در روستای دیگر زیاد اتفاق می افتد، می گوید :«منطقه بازفت در استان چهار محال و بختیاری منطقه محرومی است. بیشتر معلم های منطقه دلسوز و فداکار هستند و از این اتفاقات زیاد می افتد که معلمی باید ساعت ها پیاده برود و درس بدهد و شبیه این. خودم سال گذشته که اولین سال تدریسم بود در روستایی درس می دادم که باید 2ساعت ونیم پیاده می رفتم تا به مدرسه برسم. روستا جاده ماشین رو نداشت. امسال هم کچوز تدریس می کنم که جاده پرپیچ وخمی دارد.»

فرض کنید سرباز سر مرز هستم

«بیشتر بچه های روستا درس می خوانند و حتی تا دیپلم و بعضی تا مقطع لیسانس هم درس را ادامه می دهند. مشکل این است که کل خانواده هایی که در این منطقه بودند رفته اند و الان 10 تا 12 خانوار در روستا زندگی می کنند. بیشتر خانواده ها به دلیل نبود امکانات کوچ کردند و عشایر هم دیگر مانند قبل به آن صورت که ییلاق و قشلاق کنند کم شدند. هستند اما نه به صورتی که 10سال پیش بود. به نظرم هرچه شرایط رو به جلو می رود عشایر هم کمتر می شوند نبود بارندگی در سال های اخیر باعث شد بیشتر دامداران دام هایشان را بفروشند و به زندگی شهری رو بیاورند.» این ها صحبت های فرید درباره دلیل کم تعداد بودن دانش آموزان مدرسه کچوز است. می گویم شما خیلی جوانید، در این مسیری که انتخاب کردید دوست دارید به کجا برسید و فرید این طور جواب می دهد :«خدمت کردن به این مردم، این دوستان و این بچه ها واقعا شیرین است و آدم هر چقدر خدمت کند کم است برای این مناطق. شما فرض کنید من یک سرباز سر مرزی هستم و دارم در مرز خدمت می کنم.»

با معلمی به آرزوی بچگی ام رسیدم

مشتاقم بدانم فرید محمودی چطور به فکر آموزگاری افتاده است و این که از قبل برای آموزگار شدن برنامه ای داشته یا نه. او با اشاره به این که از بچگی علاقه داشتم معلم شوم، می گوید :«خوشحالم به یکی از آرزوهای بچگی ام رسیدم و معلم شدم. شیرین ترین لحظات معلمی همین است که این همه راه می آیید به عشق این که به بچه ها درس یاد بدهید. سختی هم دارد و باید جوری رفتار کنید تا دانش آموز نکته بدی برداشت نکند و باید مواظب رفتارت باشی. اگر با آن ها مثل یک پدر رفتار کنی خوب به حرفت گوش می کنند. دانش آموزها همیشه سر کلاس از آرزوها و هدف هایشان می گویند و وقتی از آن ها می پرسید می خواهید در آینده چه شغلی داشته باشید خیلی ها می گویند پلیس یا معلم. اما اگر بخواهم از آرزوی بچه های کلاسم بگویم شاید آرزوی چهار نفرشان این است که دوست داریم در آینده معلم شویم.»

پایان خبر تیکسر