اسرار فسیل پوشیده از طلا
غزال زیاری: لوک پری دیرین بیولوژیست دانشگاه آکسفورد دراین باره گفت: «این فسیل ها علاوه بر اینکه رنگ طلایی زیبا و خیره کننده ای دارند به طرز حیرت انگیزی حفظ شده اند. گویی که همین الان می توانند بلند شده و راه بیفتند.»
این گونه فسیل متعلق به جانوری به نام Lomankus edgecombei است که یک حیوان دریایی کاملاً جدید متعلق به رده منقرض شده ای از بندپایان به نام مگاچیرا (Megacheirans) است که بازوهای بزرگ در جلوی بدنشان برای گرفتن طعمه داشتند.
فسیل شدن ممکن است با در نظر داشتن جنس مواد اولیه بسیار سخت باشد. فرآیندها معمولاً بقایای بدن را تحت گرما فشار یا ترکیبی از هر دو قرار می دهند که این ممکن است منجر به تغییرات قابل توجه آناتومیک شده و همین دیدن ویژگی های آن را دشوار خواهد کرد.
یک بستر فسیلی که ارگانیسم ها در آن با جزئیات بسیار دقیقی حفظ شده باشند Lagerstätte نامیده می شود و Lagerstätte که بستر Beecher’s Trilobite (تریلوبیت ها یا سه لَپی ها که رده ای منقرض شده از بندپا تبارها هستند) باشد به مراتب استثنایی و کمیاب است؛ چرا که باوجودی که ضخامت آن فقط چند سانتی متر است ولی در آن فسیل های متعدد تریلوبیت باستانی مشاهده می شود که بدنشان به طلای فیک تبدیل شده است.
پری دراین باره گفت: «در حال حاضر پیریت از طریق واکنش باکتری های کاهنده سولفات تشکیل می شود؛ این باکتری ها مواد آلی را در غیاب اکسیژن تجزیه کرده و سولفید هیدروژن تولید می کنند. پس ازآن این ماده می تواند با آهن واکنش دهد تا پیریت (که همان سولفید آهن است) تشکیل شود. درنتیجه برای تشکیل پیریت به مواد آلی آهن و نبود اکسیژن نیاز است. رسوبات حاوی فسیل ها مواد آلی کم و آهن زیادی هستند. درنتیجه بقایای بدن حیوانات مثل جزایر کوچکی درجایی قرار دارند که شرایط برای تشکیل پیریت کاملاً مناسب است.»
احتمالاً این حیوانات به صورت زنده در حجم عظیمی از زباله های رسوبات گرفتار و مدفون شده اند که در رویدادهای خاصی حمل شده و شرایط خاصی را ایجاد می کنند که باعث می شوند تا بندپایان از بیرون به داخل پیریت بروند. نتیجه این اتفاقات تشکیل مجموعه ای از فسیل های L. edgecombei است که به شکلی استثنایی و به حالت سه بعدی حفظ شده اند و همین بینش جدیدی از آناتومی مگاچیراها در اختیار دانشمندان قرار داده.
این جانداران کوچک واقعاً هیجان انگیز هستند چون در طول زمانی زندگی می کردند که مگاچیراها روبه زوال بودند. مگاچیراها در طول دوره کامبرین (بین ۵۴۱ تا ۴۸۵ میلیون سال پیش) فراوان و متنوع بودند اما در دوره اردویسین اولیه (بین ۴۸۵ تا ۴۴۳ میلیون سال پیش) رو به انقراض گذاشتند.
این حکایت از آن دارد که L. edgecombei یکی از آخرین گونه های مگاچیراها بر روی زمین بوده و بررسی آناتومی آن اطلاعات خوبی درباره چگونگی تغییر زائده های روی سر بندپایان و تبدیل شان به شاخک انبرها و دندان های نیشی که امروزه روی بدن حشرات سخت پوستان و عنکبوتیان دیده می شود ارائه می دهد.
پری دراین باره توضیح داد: «امروزه گونه های بندپایان بیش از هر گروه دیگر روی زمین دیده می شوند و یکی از کلیدهای موفقیت آن ها در بقا بهره گیری از سر بسیار سازگار و ضمائم آن است که به آن ها کمک می کند تا با چالش های مختلفی سازگار شوند.»
طبق آنچه در فسیل ها مشاهده شده بازوهای گیره ای به نام “زائده های بزرگ” که در دیگر مگاچیراها دیده می شود در L. edgecombei ها کوچک شده و تغییر شکل داده است و احتمالاً این نشان دهنده تغییر در عملکرد آن هاست. پنجه مورداستفاده برای گرفتن در گونه های دیگر بسیار کوچک تر است و درعین حال سه زائده بلند و شلاق مانند معروف به تاژک بسیار طولانی تر هستند.
ازآنجایی که L. edgecombei چشم نداشتند به نظر می رسد که آن ها بیشتر از زائده های بزرگشان برای حس کردن بهره می بردند.
پری توضیح داد: «فسیل Lomankus به ما نشان می دهد که مگاچیراها مدت ها پس از دوره کامبرین با زائده بزرگ وحشتناک شان که عملکرد کاملاً متفاوتی داشته به تنوع و تکاملشان ادامه داده اند.»
منبع: sciencealert
۵۸۳۲۱
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "اسرار فسیل پوشیده از طلا" هستید؟ با کلیک بر روی پزشکی، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "اسرار فسیل پوشیده از طلا"، کلیک کنید.
